„Dochowanie wierności, która stosownie do art. 23 k.r.o. jest jednym z obowiązków każdego z małżonków, nie polega jedynie na utrzymywaniu stosunków płciowych przez małżonków tylko ze sobą i powstrzymywaniu się od kontaktów seksualnych z innymi osobami. Naruszeniem obowiązku wierności jest także takie zachowanie się małżonka, które sprawia pozory naruszenia tego obowiązku.
W szczególności jest nim zachowanie się małżonka wobec osoby trzeciej wskazujące na nawiązanie między nimi więzi erotyczno-emocjonalnej, mogące nasuwać podejrzenie zdrady małżeńskiej lub inny sposób wykraczający poza granice postępowania zakreślone powszechnie przyjętymi normami obyczajowości i przyzwoitości”
Z uzasadnienia Sądu
Wyrokiem z dnia 29 stycznia 1998 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelacje obu stron od wyroku Sądu Wojewódzkiego z dnia 8 kwietnia 1997 r., którym zostało rozwiązane przez rozwód małżeństwo stron – z winy obu stron, orzeczono o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem małżonków i obowiązku ponoszenia przez każdego z nich kosztów utrzymania dziecka, oddalono żądanie powoda orzeczenia eksmisji pozwanej ze wspólnego mieszkania stron oraz rozstrzygnięto o kosztach postępowania.
Wyrok ten jest wynikiem uznania, że między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia a winę tego rozkładu ponoszą obie strony, przy czym wina powoda polega na nienależytym spełnianiu przez niego jego obowiązków względem rodziny, przerzuceniu większości spoczywających na nim obowiązków rodzinnych na pozwaną i nieposzanowaniu jej właściwości osobistych; wina pozwanej w rozkładzie pożycia polega zaś na utrzymywaniu przez nią bliskich kontaktów z innym mężczyzną (wspólne wyjazdy na grzyby, częste wizyty tego mężczyzny w mieszkaniu stron, spotkania pozwanej z nim poza domem, gdzie widziano ich, jak pili alkohol i zachowywali się, jak osoby blisko związane uczuciowo), które uzasadniały przekonanie powoda o naruszeniu przez żonę wierności i lojalności małżeńskiej.
Wyrok wymieniony na wstępie pozwana zaskarżyła kasacją. Podstawę kasacja stanowi naruszenie art. 23 k.r.o. przez błędna jego wykładnię, poprzez przyjęcie, że przy braku zdrady małżeńskiej samo utrzymywanie z osobami trzecimi kontaktów towarzyskich przez pozwaną jest naruszeniem obowiązku wierności i lojalności małżeńskiej i przesądza o współwinie w rozkładzie pożycia. Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zaskarżony wyrok wydany został bez zarzucanego w kasacji naruszenia art. 23 k.r.o.
Dochowanie wierności, która stosownie do art. 23 k.r.o. jest jednym z obowiązków każdego z małżonków, nie polega jedynie na utrzymywaniu stosunków płciowych przez małżonków tylko ze sobą i powstrzymywaniu się od kontaktów seksualnych z innymi osobami.
Naruszeniem obowiązku wierności jest także takie zachowanie się małżonka, które sprawia pozory naruszenia tego obowiązku.
W szczególności jest nim zachowanie się małżonka wobec osoby trzeciej wskazujące na nawiązanie między nimi więzi erotyczno-emocjonalnej, mogące nasuwać podejrzenie zdrady małżeńskiej lub w inny sposób wykraczające poza granice postępowania zakreślone powszechnie przyjętymi normami obyczajowości i przyzwoitości.
Zachowanie się pozwanej, które było przedmiotem oceny Sądu Apelacyjnego, dawało przeto podstawę do uznania go za zachowanie się naruszające obowiązek wierności małżeńskiej, o którym stanowi art. 23 k.r.o. (a w konsekwencji uzasadniało przyjęcie, że i pozwana zawiniła rozkład pożycia – art. 57 § 1 k.r.o.).
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy uznał kasację za nie mającą usprawiedliwionych podstaw, wobec czego oddalił ją (art. 39312 k.p.c).
