Niewątpliwie istnieje możliwość doliczenia do terminu zasiedzenia posiadanie poprzednika, jeżeli wnioskodawca i poprzednik władali cudzą nieruchomością.
Stosownie do art. 176 § 1 KC, jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika.
Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.
Przytoczona norma reguluje ogólne zasady doliczania przez posiadacza czasu posiadania poprzedniego posiadacza (accessio possessionis) przy obliczaniu terminu zasiedzenia w sytuacji, w której podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania.
Do oceny posiadania poprzednika stosuje się zarówno domniemania wynikające z samego posiadania art. 339-341 KC, jak i domniemanie dobrej wiary, o którym mowa w art. 7 KC.
Z art. 176 § 2 KC w zw. z § 1 wynika, że na spadkobierców z mocy prawa, z chwilą otwarcia spadku, bez spełnienia dodatkowych przesłanek, przechodzi posiadanie rzeczy przez spadkodawcę w okresie biegu zasiedzenia ze skutkiem polegającym na doliczeniu czasu tego posiadania przez poprzednika (spadkodawcę) na rzecz spadkobierców.
Ziszczenie się tego skutku nie zależy od tego, czy spadkobiercy objęli w faktyczne władztwo rzecz znajdującą się dotychczas w posiadaniu spadkodawcy, a więc czy kontynuują jego posiadanie.
Spadkobierca kontynuuje posiadanie spadkodawcy z chwilą otwarcia spadku. Gdy jest kilku spadkobierców, przejęcie władanie nieruchomością przez niektórych z nich samowolnie, w sposób pozbawiający pozostałych jej posiadania jest bezprawne i art. 176 KC nie ma w takim wypadku zastosowania.
Dla spadkobiercy samowolnie obejmującego udziały, których posiadanie odziedziczyli inni spadkobiercy, okres posiadania samoistnego ich udziałów liczy się tak, jak wskazują skarżące, tj. od chwili objęcia tych udziałów w posiadanie i wyzucia z posiadania reszty spadkobierców.
Jednak w wypadku, kiedy jeden ze spadkobierców staje się wyłącznym posiadaczem za zgodą pozostałych spadkobierców, którzy – choćby w sposób dorozumiany – przekazują mu odziedziczone posiadanie – dochodzi do następczego przeniesienia posiadania między spadkobiercami, ze skutkami przewidzianymi w art. 176 § 1 KC.
W odniesieniu do spadkobiercy, który przed otwarciem spadku, nie był posiadaczem rzeczy, będącej w posiadaniu jego spadkodawcy, rozszerzono zakres zastosowania reguły wyrażonej w art. 176 § 1 KC.
Wykładnia art. 176 § 2 KC musi uwzględniać zasady dotyczące dziedziczenia, według których spadkobiercy wchodzą we wszystkie prawa i obowiązki zmarłego (art. 922 KC). Do spadku wchodzi – jako swoisty aktyw majątkowy – także posiadanie samoistne, które jest stanem faktycznym.
To skutkuje – co do zasady – wejściem przez spadkobierców na skutek dziedziczenia w sytuacje prawną spadkodawcy związaną z posiadaniem rzeczy, zaś zaliczenie posiadania rzeczy przez poprzednika prawnego w oparciu o powołane wyżej przepisy, powinno nastąpić na rzecz każdego ze spadkobierców w granicach nabytego udziału.
